Whistleblowing w polskich podmiotach gospodarczych wobec unijnych wymogów prawnych

Abstrakt

Whistleblowing jako narzędzie sygnalizowania o dostrzeżonych nieprawidłowościach jest obecnie uznawany za jeden z ważniejszych procesów, jaki powinien zostać wdrożony w każdej organizacji. Jego wagę i znaczenie dla prawidłowego, zgodnego z prawem działania organizacji podkreślają zapisy Dyrektywy UE 2019/1937 w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia praw Unii. Koncentrują się one przede wszystkim na wdrożeniu zasad i procedur umożliwiających informowanie o nieprawidłowościach oraz zapewnieniu wystarczającej ochrony demaskatorom. Celem publikacji była ocena praktycznych aspektów wdrażania i upowszechniania narzędzia whistleblowingu w wybranych polskich podmiotach gospodarczych wobec wymogów, jakie stawia Dyrektywa UE 2019/1937. Przeprowadzone badanie potwierdziło prezentowane dotychczas w literaturze przedmiotu stanowisko niezapewnienia wystarczających i skutecznych narzędzi nie tylko zastosowania whistleblowingu, ale również ochrony sygnalistów. Tym samym wykazało, że większość z badanych firm jest dopiero na początku drogi wdrażania zgodnych z wymogami unijnymi systemów zgłaszania naruszeń. Przyczyn powyższego należy upatrywać nie tylko po stronie podmiotów, ale również w opóźniającym się procesie implementowania prawa unijnego na grunt prawa krajowego.